Ik zat huilend achter mijn computer

Laatst moest ik denken aan die keer dat ik totaal verdrietig en boos mijn mail las. Ik kwam laat terug van mijn werk en voelde me licht en blij omdat ik al 3 fijne afspraken had gehad met Koos, psycholoog uit Utrecht. We mailden en belden tussendoor, waar ik ook blij van werd. Dit kon hem wel eens zijn, dit was hem, voelde ik aan alles in mij. Veel gedeelde interesses, makkelijk praten, leuke vent om te zien. Het klopte gewoon.

Dat dacht ik

Die avond toen ik verwachtingsvol mijn computer aanzette en zijn mail las, knapte er iets in mij. Hij schreef een heel kort berichtje dat hij niet blij genoeg van me werd om verder af te spreken en hij wilde het hierbij laten.

Wat???

Hoe kon dat nu? We hadden zo gelachen, fijn gepraat, allerlei persoonlijke dingen gedeeld. Het bijzondere gesprek over zijn overleden zus waarin we allebei zo diep geraakt waren. We hadden echt contact, verbinding en het was moeiteloos en licht. Hoe kon hij dit nu niet voelen? Hoe kon hij dit nu verbreken?

Ontluisterend.

Had ik iets helemaal verkeerd begrepen, verkeerd ingeschat? Dit moest hij toch ook voelen dat het klopte en bijzonder was?

Huilend achter mijn computer

Na de schrik werd ik vooral heel boos op hem. En alle pijn kwam naar boven. In een flits zag ik mezelf terug, al die jaren op zoek naar een match die klopte. Naar een lief die voor mij kiest, met wie ik alles kan delen. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me weer in de ogen. Die enorme teleurstelling kan ik nog voelen.

Na dit bericht voelde ik me 100 keer eenzamer dan voor ik hem ontmoette. Het in de steek gelaten gevoel kwam zo heftig naar boven dat ik maanden somber ben geweest.

Patroon in mijn leven

Dit was destijds wel een patroon in mijn leven. Dan ging het heel goed met mij, de kinderen, het werk, vrienden. Alles stond op de rit en ik was positief en blij. Alleen dan nog een man. Met deze blije energie ging ik aan de slag op de datingsite. Maar door teleurstelling op teleurstelling ging ik me steeds slechter voelen over mezelf. De afwijzingen kwamen steeds harder binnen. En dit dagelijks bezig zijn met mijn verlangen maakte dat ik mijn alleen-zijn ook veel sterker voelde.

Ik kwam hierdoor in de negatieve spiraal terecht van:

“Niemand vindt mij blijkbaar leuk genoeg, ik weet niet wat ik mis of waarin ik tekortschiet in wat mannen blijkbaar zoeken. En ondertussen ben ik alweer een jaar alleen. Wat doe ik fout? Wat heb ik niet?”

Weer stoppen met het daten

Met deze frustratie kon ik niet verder daten en dan stopte ik weer want mijn blijheid en energie van voor ik eraan begon waren onderweg in het afvoerputje weggestroomd. Het kostte me altijd weer enkele maanden om uit deze spiraal omhoog te krabbelen en gelukkig lukte het telkens weer. En juist als ik me weer op mijn best voelde werd dat verlangen naar een man ook groter. En daar ging ik weer…

Maar deze keer met Koos was de druppel voor mij. Ik was er zo kapot van omdat het alle jaren aan frustratie mee naar boven haalde. Toen met Koos was ik 10 jaar alleen en al 6 jaar met deze datingmarathon bezig.

Achteraf ben ik Koos wel dankbaar. Door het gat waarin ik tuimelde besloot ik serieus hulp te zoeken voor mezelf. Dit is het begin geweest van mijn nieuwe leven. Een leven met mijn liefde Steven, waarin we elkaars lief en beste vriend zijn. Iemand op wie ik altijd kan bouwen en vertrouwen. Gelukkig en dankbaar ben ik daarvoor.

En ik wist dat het bestond, heb het altijd geweten maar het duurde lang voor ik het ontdekte en het op mijn pad kwam.

Goede liefde bestaat wel

En als ik kijk waar ik zelf vandaan kom, dan ben ik ervan overtuigd dat iedereen een goede liefde kan vinden. Als je bereid bent om je open te stellen voor iets nieuws en de stappen durft te zetten.

Herken je je in mijn verhaal? Ben je die succesvolle ondernemer, directeur of manager en zie je weinig tijd en kans om jouw eindman in je eentje te vinden en wil je graag mijn persoonlijke begeleiding? Dan kun je met mij aan de slag.