Ik schaamde me zo

Het is een stokpaardje van me, je kunt op heel veel plekken horen, lezen en zien hoe lang ik alleen ben geweest. 12 jaar. En ik kan je vertellen dat single zijn het overgrote deel van die tijd NIET mijn wens was.

Sterker nog, ik voelde een diep verlangen om mijn eindman te vinden. Die term kende ik toen overigens nog niet, maar je snapt het idee.

Zo succesvol en toch wil het niet lukken

En weet je wat ik het aller- allerergste vond? Dat ik in mijn dagelijkse leven behoorlijk succesvol was. Ik runde twee sportscholen met meer dan 25 medewerkers. Had een bedrijf in gezondheidsproducten met ruim 40 medewerkers en ik voedde mijn twee kinderen alleen op. Ook was het de periode dat ik zelf al therapie gaf. Notabene aan stellen met relatieproblemen! En er waren zeker wel mannen in mijn omgeving maar die ene, die zelf ook nog eens single was, zat er niet tussen.

Hij zat er niet tussen óf ik herkende hem niet. En ondertussen was ik maar aan het wachten. Want als je een beetje op mij lijkt dan weet je dat er een hoop goedbedoelde adviezen je kant opkomen die allemaal neerkomen op ongeveer dit ‘als je zelf maar gelukkig bent en leuke dingen doet, dan komt hij vanzelf op je pad.’

Het kwam er dus zo’n beetje op neer dat ik mooi mocht gaan zitten wezen, glimlachen (veel glimlachen) en maar wachten. Nou, dat heb ik behoorlijk lang volgehouden. En hij kwam niet.

Ik schaamde me zo

Daar komt de schaamte om de hoek kijken. Echt, ik was zo goed bezig met alles. Hoe kon het toch dat ik dit ene, wat zo belangrijk voor me was, niet kon fiksen? Ik fikste alles. Complete gezinnen waren van me afhankelijk omdat ik mensen in dienst had. Ik runde mijn gezin met 2 kinderen in mijn eentje. Als er ‘mannenklussen’ in huis gedaan moesten worden, dan deed ik het gewoon zelf of ik regelde het. Waarom kon ik dit niet regelen?

En ondertussen durfde ik niet aan andere mensen te vertellen hoe moeilijk ik het er mee had. Ik had toch niks te klagen? Ik had toch alles goed voor elkaar? Ik had alleen niet genoeg geduld blijkbaar. Trouwens, wie kon ik om hulp vragen? En ik gaf zelf relatietherapie. Gek vond ik het dat ik als therapeut in de liefde zelf geen partner kon vinden. Dus voor mezelf hulp zoeken was nogal een ding voor mij.

Deze gedachtencirkel, precies dit, heeft me kostbare jaren van mijn leven gekost. Jaren waarvan ik achteraf zeg: het voelt als mijn niet geleefde leven. Dit stilstaande liefdesleven.

Met lood in mijn schoenen heb ik de stap gezet en heb ik hulp gezocht. Naast schaamte voelde ik ook al heel snel spijt. Spijt dat ik niet veel eerder die stap heb gezet. Want ik had blinde vlekken. Ik had hulp nodig om te zien waar ik fout ging. En fout is hierin relatief, er waren zaken die ik handiger aan kon pakken. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd om op mijn handen te gaan zitten. Om te wachten, maar op een hele andere manier dan alleen maar mooi zitten wezen.

Staat jouw liefdesantenne ook scheef?

Herken je je hierin, dat ook jij geen hulp durft te zoeken omdat je je eigenlijk schaamt. Je schaamt omdat je hulp kunt gebruiken? Terwijl zoveel mannen en vrouwen de ene na de andere relatie vinden. En jij niet.

Ik zeg je: het ligt niet aan jou. Ik kan je feilloos laten zien waarom het al die jaren nog niet gelukt is en we gaan samen jouw liefdesantenne rechtzetten. En zo vinden jij en ik jouw  juiste aanvliegroute naar die eindman.

Ik kan het je allemaal leren en je daarin persoonlijk begeleiden, maar dit is niet voor iedereen. Dit is alleen voor die vrouwen die het helemaal beu zijn en die écht hun eindman binnen nu en een jaar willen vinden. Hoe ik je daarmee kan helpen? Vraag hier een gratis 1- op-1 gesprek aan.

Op een mooie liefde.

Hartelijke groet,
Carla